قصه : شاهزاده ابراهیم و فتنة خونریز

 

 

	در روزگار قدیم پادشاهی بود که هر چه زن می گرفت بچه گیرش نمی آمد و همین طور  که سن و سالش بالا می رفت, غصه اش بیشتر می شد. یک روز پادشاه نگاه کرد  تو آینه و دید موی سرش سفید شده و صورتش چروک خورده. از ته دل آه کشید  و به وزیرش گفت «ای وزیر بی نظیر! عمر من دارد تمام می شود؛ ولی هنوز  فرزندی ندارم که پس از من صاحب تاج و تختم بشود. نمی دانم چه بکنم.»  وزیر گفت «ای قبلة عالم! من دختری در پردة عصمت دارم؛ اگر مایل باشید او را به عقد شما درآورم؛ شما هم نذر و نیاز کنید و به فقرا زر و جواهر بدهید تا بلکه  لطف و کرم خدا شامل حالتان بشود و اولادی به شما بدهد.»  پادشاه به گفتة وزیر عمل کرد و خداوند تبارک و تعالی پس از نه ماه و نه روز پسری به او داد و اسمش را گذاشتند شاهزاده ابراهیم. همین که شاهزاده ابراهیم  رسید به شش سالگی, او را فرستادند به مکتب. بعد از آن هم اسب سواری و تیراندازی یادش دادند و کم کم جوان برومندی شد. روزی شاهزاده ابراهیم به پدرش گفت «پدرجان! من می خواهم تک و تنها بروم شکار.» پادشاه اول قبول نکرد. اما وقتی

یک آیه قرآن بخوانیم;« مسئولیت در برابر خانواده »

خداوند متعال در آیه ۶ سوره تحریم در مورد مسئولیت انسان در برابر خانواده‌اش می‌فرماید:

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلیکُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَهُ عَلَیْها مَلائِکَهٌ غِلاظٌ شِدادٌ لا یَعْصُونَ اللَّهَ ما أَمَرَهُمْ وَ یَفْعَلُونَ ما یُؤْمَرُون.

اى کسانى که ایمان آورده‏ اید! خود و خانواده خویش را از آتشى که هیزم آن انسان‌ها و سنگ‌ها هستند نگاهدارید.» 

این آیه براى انسان مؤمن خطوط مسئولیت او را ترسیم می‏کند تا او را از چارچوب فردیّت خارج کند و به سوى خواسته‏ هاى انسانى و دینى گسترده سوق دهد، یعنى به آنجا که اندیشیدن براى رهایى و رستگارى دیگران همچون جزئى از مسئولیت او در زندگى به شمار مى‏رود. از ابو بصیر روایت شده است که گفت: از ابو عبد اللَّه- علیه السلام- در خصوص این آیه پرسش کردم که خودم را می‏توانم نگاه دارم و حفظ کنم، اهل خانه‏ ام را چگونه حفظ کنم؟ گفت: «آنان را به چیزهایى فرمان ده که خدا آنان را به آن فرمان داده است، و از چیزهایى بازشان دار که خدا آنها را نهى کرده است، پس اگر فرمان تو را ببرند، آنان را حفظ کرده‏ اى، و اگر نافرمانیت کنند، آنچه را که بر عهده تو بوده است به انجام رسانیده‏ اى».

این موضوع  برنامه‏ اى است که باید از نخستین سنگ بناى خانواده، یعنى از مقدمات ازدواج، و سپس نخستین لحظه تولد فرزند آغاز گردد، و در تمام مراحل با برنامه ‏ریزى صحیح و با نهایت دقت تعقیب شود. به تعبیر دیگر حق زن و فرزند تنها با تامین هزینه زندگى و مسکن و تغذیه آنها حاصل نمی‏شود، مهمتر از آن تغذیه روح و جان آنها و به کار گرفتن اصول تعلیم و تربیت صحیح است.

حدیث هفته / پدرانی که در آخر زمان مانع دینداری فرزندانشان می‌شوند

رسول اکرم حضرت محمد صلی‌الله علیه و آله به برخى اطفال نگریستند و فرمودند: وای بر کودکان آخرالزمان از پدرانشان، گفته شد: ای رسول خدا، از پدران مشرکشان؟ فرمود: نه، از پدران مؤمنشان که چیزی از واجبات و فرائض را به آنها نمی‌آموزند و وقتی هم که فرزندانشان بیاموزند، مانع آنها می‌شوند.
و در مقابل امری گذرا و اندک از دنیا از آنها خشنود می‌شوند و تنها به کامیابى‌‏هاى دنیوى آنها راضى‏‌اند.
پس من از ایشان بری هستم و آنها از من بری هستند.

متن حدیث:

اءَنَّه نظر الى بعض الاطفال فقال وَیلٌ لِأطفالِ آخِرِ الزَّمانِ من آبائِهِم. فقیلَ: یا رسول الله، من آبائهمُ المشرکین؟ فقال: لا، من آبائهمُ المؤمنینَ، لا یُعَلِّمُونَهُم شیئاً من الفرائِضِ، و إذَا تعلَّمُوا أولادُهُم منعوهُم، و رَضُوا عنهم بعرضٍ یسیرٍ من الدنیا، فانا منهم بریءٌ و هم مِنِّی بُرَاء

«مستدرک‌الوسائل، ج ۱۵، ص ۱۶۴»

با حضور سید محمد امین جعفری مدیر کل کتابخانه های عمومی استان فارس

رونمایی و  جشن امضا کتاب «معشوقه های من  همه کلمه بودند » اثر محمد حسین بهرامیان 

ساعت 17 عصر روز شنبه 28/6/94 با حضور مدیر کل کتابخانه های عمومی استان فارس و هیات همراء ، فرماندار و جمعی از شاعران فارس و بزرگان و فرهیختگان شعر و ادب شهرستان در سالن اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی فسا رونمایی و جشن امضا کتاب « معشوقه های من  همه کلمه بودند » برگزار گردید که مورد استقبال عموم قرار گرفت .و در خاتمه شعر مرام موج ها و سارا توسط استاد بهرامیان خوانده شد . 

محمد حسین بهرامیان تنها شاعر نیست ، بلکه منتقد ، شعر شناس و شاعر پرور هم هست .شعر بهرامیان روح تازه ای در کالبد غزل می دمد و بیان تغزلی اش به زیورهای عاریت ، آراسته نیست . حتی آنجا که به تعبیر خودش «از قفس قافیه بیرون می زند » و شعر بی وزن می سراید نیز رد پای نشان داری از خود بر جای می گذارد .

مرام موج ها 

امشب سراپا شورم وحالم تماشایی است 

انگار جشنی در تنم در حال برپایی است 

سر می کشم ته استکان ماه را تاگیج

گم  می شوم در هر چه ناپیدا و پیدایی است 

به مناسبت شعرو ادب فارسی

بسته ویژه ادبیات به کتابخانه‌های عمومی کشور ارسال شد

اداره کل منابع از ارسال بسته ویژه با موضوع شعر و ادبیات، به مناسبت بیست و هفتم شهریور، سالروز بزرگداشت استاد سید محمد حسین شهریار (روز شعر و ادب فارسی ) به کتابخانه های عمومی کشور خبر داد . 

روز شعر و ادب فارسی - روز بزرگداشت استاد شهریار

هر چه در پیشم از آن زلف پریش آید خوش آید

من دلی درویش دارم هر چه پیش آید خوش آید

هندوی خال تو دیدم در طواف کعبه ی رخ

محترم دارش که گر کافر به کیش آید خوش آید

کفر زلف دلکشت تارهزن کیش است و آئین

گر مسلمان کافر و صوفی کشیش آید خوش آید

نرگس بد مست بیگانه پرستش از عیادت

گر شبی هم بر سر بیمار خویش آید خوش آید

سالها ز ان لعل نوشین کامران بودیم و اکنون

باری از آن تیر مژگان گر که نیش آید خوش آید

زخم پیکان تو دارد مرهم ریش دل من

تیر مژ گانت گَرَم بر قلب ریش آید خوش آید

چشمم از ابر بهاری کم نیارد ، گو ببارد

آری این باران رحمت ، هر چه پیش آید خوش آید

در پریشان روزگاریهای هجران ‌شهریار

یار اگر پیشم بدان زلف پریش آید خوش آید

علائم ظهور

امام علی (ع) می فرماید :

 من المحتوم الذی لابد منه ان یکون قبل القائم

« خروج السفیانی – و خسف بالبیداء و قتل النفس زکیه و المنادی من السماء و خروج الیمانی»

  کتاب ارشاد- شیخ مفید 

خدا کند که بیایی

نمیدانم این جمعه چندم است                                     دلم در هوای تو سردرگم است 

چنان غرق رویای خوب توام                                         نمیدانم اینجا فسا یا قم است 

پیوند آسمانی مبارک باد

نخستین روز از آخرین ماه سال قمری، سالروز پیوندی آسمانی است که دیگر هیچ گاه مانند آن در تاریخ تکرار نشد. علی علیه السلام ، پیشوای پارسایان با فاطمه علیهاالسلام ، برترین بانوی جهان پیمان عشق بست و خدا، والاترین فرستاده خویش را بر این پیمان گواه گرفت. برکت این ازدواج، عمری به گستردگی آفتاب دارد؛ هم چنان که یاد و نام آن در تاریخ برای همیشه مانا گردید. اول ذیحجه، روزی مبارک برای همه نوگامانی است که دل به زندگی فاطمی علیهاالسلام داده اند تا شادی خود را با خاطره همیشه روشن آن روز مبارک، پیوند زنند.

آی قصه قصه قصه

 

 

کلاغ سفید 

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچکس نبود لانه ی آقا کلاغه و خانم کلاغه توی دهکده ی

 کلاغها روی یک درخت سپیدار بود. آنها سه تا بچه داشتند. اسم بچه هایشان سیاه پر

 ، نوک سیاه و مشکی بود. وقتی بچه ها کمی بزرگ شدند، آقا و خانم کلاغ به آنها پرواز کردن

 یاد دادند. بچه کلاغها هر روز از لانه بیرون می آمدند و همراه پدر و مادرشان به گردش می رفتند.

 یک روز همه ی آنها در یک پارک دور حوض نشسته بودند و آب می خوردند